Wat is hacktivisme?

Hacken met een rede

Het is tegenwoordig onmogelijk om het nieuws aan te zetten zonder te horen over hackers.

Hoewel over hackers ooit werd gesproken als een exotische, futuristische bedreiging, zijn ze tegenwoordig een hot topic in nieuwswinkels over de hele wereld. Russische hackers overspoelen sociale media met politieke robots, phishing-zwendel op Facebook, enorme beveiligingslekken - noem maar op.

Niet alle hackers zijn echter gelijk. Hoewel sommige mensen geloven dat alle hackers uitsluitend handelen uit eigenbelang, zijn er mensen wiens enige doel is om een ​​politieke zaak te bevorderen, wat die oorzaak ook is. Dit zijn de zogenaamde hacktivists.

Laten we dieper ingaan op wat hacktivisten zijn en waar ze voor staan. 

Wat is hacktivisme?

Simpel gezegd, hacktivisme is het gebruik van hack-technieken om een ​​politieke of sociale agenda te bevorderen. Er is geen enkel vak voor het classificeren van hacktivisten. Ze kunnen over het hele spectrum liggen als het gaat om vaardigheidsniveaus, doelvoorkeur, keuze van hulpmiddelen en voorkeurstactieken.

Wat uiteindelijk hacktivisme definieert, is de motivatie achter de acties, niet de acties zelf. En wat hen motiveert, kan enorm variëren.

Net als echte activisten ondernemen hacktivisten over het algemeen actie tegen een machtsuitoefenende instelling, zoals een overheid of bedrijf. Hacktivisme kan echter acties tegen meerdere doelen inhouden waarvan wordt aangenomen dat ze losjes geassocieerd zijn met een bredere oorzaak.

Sommige hacktivisten plegen meestal onschadelijk onheil, zoals het veranderen van de titel van de website van het Amerikaanse Ministerie van Justitie in "Ministerie van Onrecht". Anderen zijn wat impactvoller, zoals het lekken van e-mails van de Democratische Nationale Conventie bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016.

Hacktivisme Voorbeelden

Laten we eens kijken naar enkele van de meest opvallende voorbeelden van hacktivisme om te begrijpen hoe gevarieerd en verreikend het kan zijn.

De Arabische lente

In 2011 hadden de demonstranten van Tunis, ondanks de onderdrukking van de regering in Tunesië, het moeilijk om de internationale media te laten opmerken wat er in hun land gebeurde.

Nadat hacktivistisch collectief Anonymous de zaak omarmde, werden hackers over de hele wereld een soort van megafoon, die naar sociale media ging en de Tunesiërs hielp om censuur te omzeilen en de realiteit van het land te laten zien. De groep lanceerde ook herhaalde DDoS-aanvallen op overheidswebsites.

Dergelijke acties bleken effectief bij het brengen van internationale aandacht en leidden al snel tot massale protesten in Egypte, Syrië, Libië en een groot deel van het Midden-Oosten.

Operatie DeathEaters

Terwijl hacktivisten meestal buiten de wet werken, hielp ze tijdens Operation DeathEaters Anonymous de politie bij het neerhalen van een crimineel netwerk in het VK.

De groep begon met een reeks DoS-aanvallen op sites die kinderpornografie delen op het dark web. Het naar beneden halen van de websites was de eerste stap in wat uiteindelijk een grotere, gecoördineerde inspanning werd.

In totaal haalden anonieme hackers 40 websites naar beneden, waaruit het bewijs bleek van een massale internationale pedofiliering in Europa. Vervolgens gingen ze over tot het publiceren van de identiteit van ongeveer 1500 personen die de websites zouden gebruiken.

2016 Verenigde Staten verkiezingen

Misschien wel het meest iconische gebruik van hacktechnieken in de geschiedenis, tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 hebben hackers aangetoond hoeveel impact ze kunnen veroorzaken.

Dit was niet één, maar meerdere acties om de verkiezingen te verstoren. De aanvallen werden zogenaamd uitgevoerd door Russische hackers en omvatten verkeerde informatie, kaping van sociale media-accounts en gelekte documenten en e-mails. Rusland ontkende herhaaldelijk elke betrokkenheid.

Het is moeilijk te meten hoeveel impact de hacks hadden op het resultaat zelf, maar de enorme impact die ze hadden op het vertrouwen van het publiek - en aantoonbaar op de democratie zelf - is een bewijs van de kracht van hacking.

Opmerkelijke Hacktivisten-groepen

Gewoonlijk werken hacktivisten alleen. Sommigen werken echter als los gelieerde eenheden achter een breed gedefinieerde set van idealen.

Anoniem

Weinig hackergroepen zijn zo berucht als het Anonymous-collectief, waarvan de leden zich vermommen in Guy Fawkes-maskers.

De groep heeft leden over de hele wereld, die vaak aanvallen coördineren om een ​​gemeenschappelijk doel te bereiken. Ze hebben de krantenkoppen gehaald om zich te richten op ISIS en de e-mails van Sarah Palin te hacken.

LulzSec

De inmiddels ter ziele gegane LulzSec nam zichzelf iets minder serieus dan Anoniem. De groep opereerde iets meer dan een jaar en zei dat ze er "voor de lulz" in zaten.

De aanvallen van LulzSec waren gericht op bedrijven zoals Sony Pictures en overheidsinstellingen zoals de CIA.

Veel van hun motivatie was om de gevaren van zwakke wachtwoorden en wachtwoordhergebruik onder de aandacht te brengen, en bestond voornamelijk uit defacing-websites.

Ghost Squad Hackers

In tegenstelling tot LulzSec zijn de motivaties van GSH volledig serieus. Ze zijn volledig politiek gemotiveerd en hun slachtoffers zijn onder meer de KKK, de presidentiële campagne van Donald Trump en verschillende internationale regeringen

Ze hebben media-aandacht getrokken voor het aanvallen van de Israëlische Defensiekracht, de Centrale Banken, het Amerikaanse leger en de regeringen van Ethiopië en Afghanistan.

Andere opvallende groepen

Hoewel deze drie tot de meer impactvolle hacktivistische groepen behoren, zijn er tientallen andere groepen die cyberaanvallen gebruiken om hun agenda te bevorderen. Deze groepen omvatten de Chaos Computer Club, CyberVor, het Legioen van Doom en nog veel meer.

Hacktivisme-tactiek

Hacktivisten gebruiken een aantal tactieken om hun doelen te bereiken. Een grootschalige hacktivistische campagne kan meerdere tactieken combineren. Dit zijn de belangrijkste tactieken van hacktivisten:

Doxing

Doxing is het vrijgeven van vertrouwelijke informatie van een persoon of instelling aan het publiek. Deze informatie bestaat meestal uit adressen, telefoonnummers, privécommunicatie, bankgegevens en identiteiten. Doxing kan leiden tot reputatieschade, financiële schade of zelfs fysieke schade.

DoS (ook DDoS)

DoS staat voor "Denial of Service" (of Distributed Denial of Service). Deze aanvallen gebruiken over het algemeen bots om massale aantallen verzoeken in te dienen en een website te overbelasten, waardoor deze tijdelijk offline wordt gehaald.

Virtuele sit-ins

Virtuele sit-ins zijn vergelijkbaar met DDoS-aanvallen, maar in plaats van een geautomatiseerd botnetwerk te gebruiken, bezoeken hacktivists handmatig een website in grote aantallen om te proberen de servers te laten crashen.

Website spiegelen

Website mirroring wordt gebruikt om overheidscensuur te omzeilen. Informatie van gecensureerde websites wordt gekopieerd naar een niet-gecensureerde website en doorgestuurd via een ander IP-adres.

Anonimiteit

Omdat het risico op vergelding door de overheid zo hoog is, heeft anonimiteit een hoge prioriteit bij serieuze hacktivisten. Bij het spelen van verdediging gebruiken hackers tools zoals codering, IP-maskering, gratis e-mailaccounts, proxy's, VPN's en TOR om verborgen te blijven voor nieuwsgierige blikken.

Hacktivisme versus Cyberterrorisme: Wat is het verschil?

De grens tussen hacktivisme en cyberterrorisme is op zijn zachtst gezegd wazig. Beide zijn gemotiveerd door ideologie en beweren dat hun acties een nobel doel ondersteunen. Er is ook een substantiële overlap in de keuze van tools en tactieken. Dus hoe onderscheid je de ene van de andere?

In het echte leven is een schijnbaar duidelijk onderscheid de methode en de omvang van de schade die men bereid is te veroorzaken. Zover gaan als het doden van ongewapende burgers (of zelfs gewapende verdedigingstroepen) is meestal een duidelijk teken van terrorisme. Georganiseerde sit-ins en marsen zijn vaak het domein van activisten, en zelfs wanneer ze escaleren naar confrontatie en geweld, is het moeilijk te beweren dat demonstranten terroristen zijn.

Het detachement van de digitale wereld vervaagt op de een of andere manier deze lijn, omdat schade veroorzaakt door cyberaanvallen moeilijker te zien is. Weinig (of geen) hacks resulteren in onmiddellijke dood, dus het verschil ligt in de bedoeling erachter - en dat is een hel van een gladde helling.


Dit soort controverse is de reden waarom sommige auteurs en publicaties er de voorkeur aan geven het gebruik van de term "cyberterrorisme" te beperken tot online acties van bekende terroristische organisaties.

Is hacktivisme goed of slecht?

Hoewel hacktivisten geneigd zijn te geloven dat ze aan de rechterkant staan, is het nooit zo eenvoudig als dit. Hacktivisme is een vorm van uitdaging voor de gevestigde orde. Het doel is om sociale verandering te beïnvloeden, en dit is meestal een pijnlijk proces.

Er is niets inherent goed of slecht aan verandering zelf. Zoals met alle subjectieve dingen, ligt de moraliteit in de ogen van de toeschouwer. Als je de oorzaak gelooft, dan zijn de middelen gerechtvaardigd en zijn zelfs schadelijke acties goed. Als u dat niet doet, maakt het niet uit welke voordelen het oplevert - het blijft slecht

Wat is de toekomst van hacktivisme?

Zoals de recente geschiedenis laat zien, zijn hackers die gemotiveerd zijn door de politiek in toenemende mate in staat om het politieke establishment te beïnvloeden (of op zijn minst te verstoren). Maar dat is het verleden - wat ligt in de toekomst voor hacktivisme?

Daar lijkt weinig overeenstemming over te bestaan.

Volgens een rapport van 2019 is de activiteit van hacktivisten tussen 2015 en 2019 met 95% afgenomen. Er is zelfs enige speculatie dat "valse vlag hacktivisme" (wanneer nationale staten cyberaanvallen uitvoeren onder de vlag van hacktivisme) de reden kan zijn van een daadwerkelijk daling.


Het onderzoek, uitgevoerd door IBM, is door onafhankelijke media bekritiseerd vanwege het ontbreken van objectieve criteria bij het definiëren van hacktivisme - waardoor naar verluidt meerdere voorbeelden van hacktivisme buiten beschouwing zijn gelaten.

Tech-publicatie Wired daarentegen beweert dat hacktivisme in de lift zit - het is gewoon effectiever dan ooit.

Dus waar staan ​​we eigenlijk? Neemt hacktivisme toe of af?

Misschien is dat niet eens de juiste vraag. De waarheid is dat we diep in een tijdperk zijn waarin informatie macht is. En als we dieper in deze realiteit ingaan, kunnen degenen die bekwaam zijn in het verkrijgen, manipuleren of vernietigen van informatie mogelijk nog meer invloed uitoefenen dan vandaag.

Met meer dan een derde van de Britten die geloven dat hackers de volgende verkiezingen of referenda zullen beïnvloeden, moeten we accepteren dat politiek hacken niet snel ergens naartoe gaat. Of we ze nu hacktivists noemen of niet, het is bijna een twistpunt.